માતા ત્રિશલાનંદ કુમાર, જગતનો દીવો રે,

મારા પ્રાણતણો આધાર, વીર ઘણું જીવો રે;

આમલકી ક્રીડાએ રમતાં, હાર્યો સુર પ્રભુ પામી રે,

સુણજોને સ્વામી અંતરજામી, વાત કહું શિર નામી રે. માતા૦ ।। ૧ ।।

 

સુધર્મા સુરલોકે રહેતાં, અમો મિથ્યાત્વે ભરાણા રે;

નાગદેવની પૂજા કરતાં, શિર ન ધરી પ્રભુ આણા રે.||૨||

 

એક દિન ઈન્દ્ર સભામાં બેઠા, સોહમપતિ એમ બોલે રે;

ધીરજ બળ ત્રિભુવનનું નાવે, ત્રિશલા બાળક તોલે રે. માતા૦।।૩।।

 

સાચું સાચું સહુ સુર બોલ્યા, પણ મેં વાત ન માની રે;

ફણિધરને લઘુ બાળક રૂપે, રમત રમિયો છાની રે.માતા૦ ।।૪।।

 

વર્ધમાન તુમ ધીરજ મોટું, બાલપણામાં નહિ કાચું રે;

ગિરઆના ગુણ ગિરુઆ ગાવે,

હવે મેં જાણ્યું સાચું રે. માતા૦ ||૫ ||

 

એક જ મુષ્ટિ પ્રહારે મારું, મિથ્યાત્વ ભાગ્યું જાય રે;

કેવલ પ્રગટે મોહરાયને, રહેવાનું નહિ થાય રે. માતા૦।।૬।।

 

આજ થકી તું સાહિબ માહરો, હું છું સેવક તાહરો રે;

ક્ષણ એક સ્વામી ગુણ ન વિસારું,

પ્રાણ થકી તું પ્યારો રે. માતા૦।।૭।।

 

મોહ હરાવે સમકિત પાવે, તે સુર સ્વર્ગ સિધાવે રે;

મહાવીર પ્રભુનું નામ ઈન્દ્રસભા ગુણ ગાવે રે. માતા૦।।૮।।

 

પ્રભુ મલકંતા નિજ ઘર આવે, સરખા મિત્ર સોહાવે રે;

શ્રી શુભવીર’નું મુખડું જોતાં, માતાજી આનંદ પાવેરે. માતા૦ ।।૯।।