જ્ઞાન અનંતુ તાહરે રે, દરિશન તાહરે અનંત;

સુખ અનંતમય સાહિબા રે, વીર્ય પણ ઉલસ્યું અનંત.

અનંત જિન! આપજો રે, મુજ એહ અનંતા ચાર;

મુજને નહિ અવરશ્યું પ્યાર, તુજને આપતાં શી વાર.

એહ છે તુજ યશનો ઠાર…||૧||

આપ ખજાનો ન ખોલવો રે, પણ નહિ મિલવાની ચિંતા;

માહરે પોતે છે સવે રે, પણ વિચે આવરણની ભીંત. અનંત૦।|૨।।

 

તપ જપ કિરિયા મોગરે રે, ભાંજી પણ ભાંગી ન જાય;

એક તુજ આણા લહે થકે રે, હેલામાં પરહી થાય.અનંત૦ ।।૩।।

 

નિજ માતા મરુદેવીને રે, ઋષભે ક્ષણમાં દીધ;

આપ પરાયું વિચારતાં રે, ઈમ કિમ વીતરાગતા સિદ્ધ. અનંત૦ ॥૪॥

 

માટે તસ અરથિયા રે, પ્રાર્થે જે કોઈ લોક;

તેહને આપો આંફણી રે, તિહાં ન ઘટે કરાવવી ટોક. અનંત૦ ।।૫।।

તેહને તેહનું આપવું રે, તિહાં શો ઊપજે છે ખેદ;

પ્રાર્થના કરતે તાહરે રે, પ્રભુતાઈનો પણ નહિ છેદ. અનંત૦ા|૬॥

 

પામે પામશે રે, જ્ઞાનાદિક જેહ અનંત;

તે તુજ આણાથી સવેરે. કહે ‘માનવિજય’ ઉલ્લસંત. અનંત૦ ||૭||