તારે વયણે મનડું વીંધ્યું રે, ગિરુઆ ગુણ દરિયા;

તાહરે ચરણે ચિત્તડું ચોંટ્યું રે, મીઠડા ઠાકુરિયા.||૧||

 

સાકર દ્રાક્ષ થકી પણ અધિકી, મીઠી તાહરી વાણી;

સાંભળતા સંતોષ ન થાયે, અમૃત રસની ખાણી રે.||૨||

 

વયણ તમારું સાંભળવાને, પ્રભુ આશિક થઈને રહિયે;

મુખડાનો મટકો નીરખતાં, ફરી ફરી ભામણે જઈએ રે.||૩||

 

ઋદ્ધિવંતા બહુ રાજ્ય તજીને, જે તુજ વયણના રસિયા;

સઘળી વાત તણો રસ છોડી, આવી તુજ ચરણે વસિયા.||૪||

 

સુરનર મુનિજન જગ જન ભાવિ, ગ્રંથે જે વીરવાણી;

શ્રી વીરજિન તણી સુણી વાણી, બુઝ્યા બહુ ભવિ પ્રાણી.||૫||

 

ત્રણ ભુવનને પાવન કરવા, નિર્મળ છે વીર વાણી;

“ઉદયરતન’ કહે ભવજલ તરવા, સહિ તે નાવ સમાણી.||૬||