વીર વહેલા આવો રે, ગૌતમ કહી બોલાવો રે,

દરિશણ વહેલા દીજિયે હો જી…

પ્રભુ તું નિઃસ્નેહી હું સસનેહી અજાણ રે.||૧||

 

ગૌતમ ભણે ભો! નાથ તેં, વિશ્વાસ આપી છેતર્યો;

પરગામ મુજને મોકલી, તું મુક્તિ રમણીને વર્યો;

હે જિનજી તારા, ગુપ્ત ભેદોથી અજાણ રે.||૨||

 

શિવનગર હતું શું સાંકડું, કે હતી નહીં મુજ યોગ્યતા;

જો કહ્યું હોત મુજને, તો કોણ કોઈને રોકતા;

હે જિનજી! હું શું, માંગત ભાગ સુજાણ રે.||૩||

 

મમ પ્રશ્નના ઉત્તર દેઈ, ગૌતમ કહી કોણ બોલાવશે;

કોણ કરશે સાર સંઘની ને, શંકા બિચારી ક્યાં જશે?

હે પુણ્ય કથા કહી, પાવન કરો મમ કાન રે.||૪||

 

જિન ભાણ અસ્ત થતાં, તિમિર મિથ્યાત્વ સઘળે વ્યાપશે;

કુમતિ જાગશે ને, ચોર ચુંગલ વધી જશે;

હે ત્રિગડે બેસી, દેશના ઘો જગભાણ રે.||૫||

 

મુનિ ચૌદ સહસ છે તાહરે ને, માહરે વીર તું એક છે;

ટળવળતો મૂકી ગયા મને, પ્રભુ ક્યાં તમારી ટેક છે;

પ્રભુ સ્વપ્નાંતરમાં, અંતર ન ધર્યો સુજાણ રે.||૬||

 

પણ હું આજ્ઞાવાટે ચાલ્યો, ન મળ્યો ઈણ અવસરે;

હું રાગવશ રખડું નિરાગી, વીર શિવપુર સંચરે;

હું વર વીર કહું, વીર ન ધરે કાંઈ કાન રે.||૭||

 

કોણ વીર ને કોણ ગૌતમ, નહીં કોઈ કોઈનું કદા;

એ રાગ ગ્રંથિ તૂટતાં, વરજ્ઞાન ગૌતમને થતાં;

હે સુરતરુ સુરમણિ, ગૌતમ નામે નિધાન રે.||૮||

 

કાર્તિક માસ અમાસ રાત્રે, અસ્ત ભાવદીપક તણો;

દ્રવ્ય દીપક જ્યોત પ્રગટે, લોક દિવાળી ભણે;

હે “વીરવિજય’ના, નર નારી કરે ગુણગાન રે.||૯||